کشورها برای استفاده بهینه از منابع خود و هماهنگ‌سازی فعالیت‌های خود در حوزه آموزش سواد مالی نیازمند تدوین استراتژی‌های ملی هستند. استراتژی ملی آموزش سواد مالی، یک رویکرد هماهنگ ملی است که در آن سازمان‌های گوناگون اعم از دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی و مردم‌نهاد در چارچوب برنامه‌ای مشخص، برای افزایش سواد مالی با یکدیگر همکاری می‌کنند. تاکنون کشورهای متعددی این راهبرد ملی را طراحی و اجرا کرده‌اند.

سازمان همکاری و توسعه اقتصادی به عنوان یکی از سازمان‌های فعال در سواد مالی، به بررسی راهبردهای این کشورها پرداخته و بر اساس تجربه‌های آن‌ها توصیه‌هایی به کشورهایی که قصد طراحی چنین راهبردهایی دارند، ارائه کرده است:

1. وجود رهبر و سازوکارهای نظارتی

بررسی نتایج اجرای راهبردهای ملی در سایر کشورها، اهمیت تعیین یک رهبر را نشان می‌دهد. وجود این رهبر از دو جهت قابل اهمیت است:

• اول، راهبردهای ملی حاصل یک تلاش دسته‌جمعی است. با توجه به ماهیت بلندمدت اقدامات و تعداد بازیگران مؤثر در آن، وجود رهبر باعث می‌شود این تلاش‌ها هدایت‌شده و هماهنگ شوند.

• دوم، وجود رهبر برای اطمینان از مشارکت تمام سازمان‌ها به منظور پوشش تمام و کمال راهبرد‌ ضروری است.

به نظر می‌رسد در برخی کشورها این رهبران، خودگمارده هستند. برای مثال در بریتانیا، اداره خدمات مالی این روند را آغاز و نیروی پیشرو در استراتژی ملی آموزش مالی بود. در نیوزیلند، کمیسیون سواد مالی از همان ابتدا نیروی محرک و رهبر بوده است.

در چندین مورد یک مؤسسه دولتی (وزارتخانه یا سازمان نظارتی) تصمیم گرفته است کار روی مسائل آموزش مالی و توسعه راهبردهای ملی را شروع کند.

در برخی کشورها نیز بانک‌های مرکزی، خود را به‌ عنوان رهبران مسلم این راهبرد منصوب کرده‌اند. در برخی موارد هم انتصاب یک رهبر به‌طور مستقیم به مجموعه مسئولیت‌های یک سازمان مرتبط می‌شود و وابسته به وزارتخانه‌های مربوطه است.

در نهایت در یک مورد، یعنی کشور کانادا، کارگروه ملی ایجادشده توسط دولت در زمینه آموزش مالی این موضوع را به ‌طور خاص بررسی کرد.

2. وجود نقشه راه و چارچوب عملیاتی

کشورها اغلب، دلایل، اهداف و محتوای راهبردهای ملی خود را در قالب یک سند رسمی یا نقشه راه تعریف می‌کنند. چنین اسنادی یک چارچوب گسترده برای توسعه راهبرد ارائه می‌دهد و بیشتر توسط چندین کارشناس با مشارکت سایر سازمان‌های مؤثر طراحی می‌شوند. این اسناد شامل زمان‌بندی و مهلت تعیین‌شده برای توسعه برنامه‌ها و اقدامات هستند.

3. تعیین مخاطب هدف

بیشتر نقشه راه‌ها، مخاطبان هدف را تعیین می‌کنند. مخاطبان هدف ممکن است کل جمعیت کشور یا بخش‌هایی خاص باشند که بر اساس معیارهای اقتصادی-اجتماعی انتخاب شده‌اند. بیش از نصف کشورهای دارای راهبرد ملی، کل جمعیت را هدف قرار داده و 18 درصد نیز بر بخش‌هایی خاص از جمعیت تمرکز کرده‌اند. برای مثال، می‌توان به کشور مالزی اشاره کرد که علاوه ‌بر کل جمعیت به نیازهای خاص کودکان، جوانان، زنان، معلولین و جوامع روستایی هم توجه کرده است.

4. انجام ارزیابی‌های کلی از راهبرد

سیاست‌گذاران ارزیابی‌ها را برای اندازه‌گیری اثربخشی و تأثیر برنامه‌ها، شناسایی حوزه‌های قابل بهبود و تعیین نحوه استفاده از منابع به کار می‌گیرند. به همین دلیل هر چند سال یک بار، این راهبردهای ملی آموزش مالی از طریق نظرسنجی مورد ارزیابی قرار می‌گیرند.