ام‌جِی به روشی تولید شد که به دامنۀ وسیعی از مخاطبان دسترسی داشته باشد و موضوع‌های جدی و مهم را در قالب طنز و به زبان ساده به مخاطب بفهماند.

تأمین مالی سریال را مؤسسه‌های خیریه و نهادهایی مانند وزارت توسعۀ بین‌المللی بریتانیا (دی‌اف‌آی‌دی) به عهده داشتند. هزینۀ تولید برنامه نزدیک به 30 هزار دلار، کمتر از هزینۀ ساخت ارزان‌ترین سریال در بریتانیا (75 هزار دلار برای هر قسمت نیم‌ساعته)، بود. موفقیت سریال، مؤسسه‌های خیریه و مردم‌نهاد را برای کمک مالی به ساخت قسمت‌های بیشتر آن ترغیب کرد. همچنین فعالیت‌هایی مانند برگزاری گردهمایی برای خیرین و ارائۀ گزارش از نتایج پژوهش‌ها و مطالعات موردی نیز در جذب کمک‌های مالی بی‌تأثیر نبود.

موضوع داستان‌ها را گروه‌های پژوهشی به نویسندگان پیشنهاد می‌دادند و با برگزاری جلسات طوفان ذهنی، هر موضوع را به قسمت‌های مختلف سریال اختصاص دادند. در نتیجۀ این همکاری، نتایج پژوهش‌ها از طریق ساخت سریال به گروه وسیع‌تری از مخاطبان انتقال پیدا می‌کرد. مؤسسات پژوهشی آفریقایی و دیگر شرکا، به‌ ویژه مرکز پژوهش‌های دی‌اف‌آی‌دی بریتانیا، با تهیه‌کنندگان سریال همکاری می‌کردند. خطوط داستان از طریق پژوهش‌های فنی و آکادمیک توسعه می‌یافت و توسط تیم حرفه‌ای ام‌جِی به صورت سرگرم‌کننده و مخاطب‌پسند درمی‌آمد.

پژوهش‌ها نشان داد برای مخاطبان اطلاعات کاربردی و تأکیدشده نسبت به پیغام‌های کلی آموزنده‌تر است. برای مثال، در اشاره به مسألۀ ایدز، ام‌جِی بر راه‌های کاهش انتقال ایدز از مادر به فرزند و اهمیت انجام آزمایش تأکید می‌کند. بررسی‌ها نشان داد تعداد بازیگران در میزان انتقال نکات آموزشی اهمیت دارد. هر چه تعداد بازیگران بیشتر باشد، شناخت شخصیت‌ها برای مخاطب سخت‌تر می‌شود و توجه کمتری به پیام فیلم خواهد داشت. در نتیجه، تیم تولید، تعداد شخصیت‌های کلیدی را توسعه داد و از تعداد بازیگران حاشیه‌ای در برخی قسمت‌ها کاست.

همۀ اعضای تیم تولید برای نقشی که بر عهده داشتند، آموزش می‌دیدند. بخش اعظم این آموزش‌ها را شرکت‌های بریتانیایی انجام می‌دادند. ام‌جِی سعی کرد در توزیع اعضای تیم در تمام بخش‌ها، از جمله بازیگران، عدالت جنسیتی را رعایت کند تا به این شکل، پیغام مهمی را منتقل کرده باشد. توجه ویژه‌ای به حقوق زنان می‌شد؛ آن‌ها صرفاً قربانی معرفی نمی‌شدند. 

ام‌جِی نمونه‌ای موفق از نحوۀ تأثیر افزایش آگاهی و ارتقای دانش بر تغییرات بلندمدت بود. ارزیابی‌ها نشان داد دو عامل «قالب سریال» و «نحوۀ تعامل با بینندگان» در این امر مؤثر بوده است:

• قالب سریال: ام‌جِی به روشی تولید شد که به دامنۀ وسیعی از مخاطبان دسترسی داشته باشد و موضوع‌های جدی و مهم را در قالب طنز و به زبان ساده به مخاطب بفهماند. برای مثال، توانمندسازی زنان در جامعه‌ای که قدرت خانواده در دست مردان است، کار سختی است. پس داستان ام‌جِی سعی می‌کرد منافع تصمیم‌گیری مشترک در خانواده و منافع توانمندسازی زنان را توسط مردان به بیننده نشان دهد.
• نحوۀ تعامل ام‌جِی با مخاطبان، نوآورانه و هوشمندانه بود. در پایان هر قسمت، بینندگان می‌توانستند با ارسال پیامک، بروشور آن قسمت را درخواست کنند. بروشور، حاوی پیام‌های مهم هر قسمت در قالب داستان‌های مصور بود. بینندگان همچنین می‌توانستند سؤال‌های خود را درخصوص موضوع هر داستان، با ارسال پیامک بپرسند. این سؤالات به کارشناسان ارجاع داده می‌شد و تیم ام‌جِی بر پاسخ آن‌ها نظارت و بازبینی می‌کرد.

تبلیغ سریال را گروه‌های مختلفی از تولیدکنندگان و پخش‌کنندگان، شرکای پژوهشی و سازمان‌‎های مردم‌نهاد انجام می‌دادند تا  مخاطبان بیشتری جذب کند. داستان‌های مصور از جمله ابزارهایی بود که از آن‌ها برای تبلیغ سریال و انتقال پیام‌های آن استفاده می‌شد. از این داستان‌ها برای پوستر، بیلبورد یا تبلیغات در روزنامه استفاده می‌شد. موفقیت عناصر تعاملی، پیامک‌ها و داستان‌های مصور نشان داد که برای ساخت ام‌جِی ظرفیت بسیاری وجود دارد.