ساده‌زیستی به ‌معنای زندگی بدون امکانات یا فقر نیست. منظور از ساده‌زیستی، داشتن چیزهایی است که بیشترین اهمیت را برای‌ ما دارد. کودکان باید یاد بگیرند مهم نیست هنرمند باشند یا معلم یا مهندس، بلکه مهم این است که می‌توانند آزاد باشند و انتخاب کنند از زندگی چه می‌خواهند. 

هِنری دیوید ثورو در ماساچوست آمریکا بزرگ شد. او شیفتۀ طبیعت و دنیای اطراف خود بود. از گردش روزانه در جنگل‌های اطراف خانه‌اش هیجان‌زده می‌شد و از گیاهان و حیواناتی که هر روز با آن‌ها سر و کار داشت، می‌نوشت. من هم مانند او در روستاهای نیوانگلند و با عشق به طبیعت بزرگ شده‌ام و با خواندن نوشته‌هایش، به او احساس نزدیکی می‌کردم. من هم مثل او روزها و ساعت‌های طولانی در جنگل‌ها و دشت‌های اطراف خانه‌ام قدم زده‌ام و به درس‌هایی که طبیعت به من می‌داد، فکر کرده‌ام. عشق هِنری به طبیعت باعث شد قدردان موقعیت و مکانی باشم که در آن زندگی می‌کنم.

اما ایده‌های هِنری دربارۀ کار و حرفه بیشترین تأثیر را بر من گذاشت. او در سال 1837 از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و شاید انتظار می‌رفت در مشاغل رایج آن زمان، مثل معلمی یا تجارت فعالیت کند؛ اما ثورو نویسندگی را انتخاب کرد و روزهای خود را با قدم زدن و پیاده‌روی در جنگل‌هایی که عاشق‌شان بود، سپری کرد. او ترجیح داد در شغلی که دوست دارد فعالیت کند، نه شغلی که فقط برایش موفقیت‌های مالی داشته باشد. موفقیت از نگاه او، دنبال کردن و انجام دادن علاقه‌مندی‌هاست و نباید در قبال انجام آن‌ها انتظار دریافت پول داشته باشیم. او در کتاب خود به نام «والدن»، دربارۀ ساده‌زیستی و نزدیکی به طبیعت و تأثیر آن بر اجتناب از بدهی نوشته است. هِنری در این کتاب توضیح می‌دهد چطور باید از آن چه زندگی مدام به ما تحمیل می‌کند، پرهیز کنیم. من هر سال کتاب «والدن» را می‌خوانم تا به خود یادآوری کنم در نقش هنرمند و نویسنده، آزادانه زندگی کنم و رؤیاهایم را فراموش نکنم.

در دورانی که مصرف‌گرایی ترویج می‌شود و کودکان مدام در معرض پیام‌ها و تبلیغاتی هستند که به آن‌ها القا می‌کند «بدون این محصولات و کالاها نمی‌توانید زندگی کنید»، این کتاب به کودکان می‌گوید خوشبختی را باید در درون جست‌وجو کرد.

ما بزرگسالان و والدین باید برای بچه‌ها الگوسازی کنیم و درست زندگی کردن را به آن‌ها بیاموزیم. همه چیز در زندگی پول نیست و خوشبختی با میزان دارایی اندازه‌گیری نمی‌شود. پدر من نجار و چاپچی بود و خودش خانه‌مان را ساخت. مادرم هم خانه‌دار بود. ما پول زیادی نداشتیم؛ اما من هیچ گاه در آن خانه احساس فقر نکردم. دوران کودکی من پُر از ماجراجویی و گشت و گذار در جنگل و صحرا بود. در  تعطیلات به دیزنی‌لند یا مسافرت‌های طولانی نمی‌رفتیم؛ اما اقوام به دیدن‌مان می‌آمدند و روابط خانوادگی صمیمانه‌ای داشتیم.

از همان دوران کودکی، پدر و مادرم متوجه شدند به هنر علاقه‌مندم. آن‌ها الگوهای بسیار خوبی برای من بودند و هیچ وقت من را دلسرد نکردند. من یاد گرفتم چطور می‌شود با هزینه‌های کم، ساده زیست و زندگی شادی داشت و در عین حال، رؤیاها را دنبال کرد. من بورسیۀ تحصیلی گرفتم و قبل از آن که تصویرگری را به صورت حرفه‌ای و مستقل در سال 1978 شروع کنم، در دوران دانشجویی در بخش تبلیغات روزنامه مشغول به کار شدم. در حال حاضر بازنشسته شده‌ام و روی مجموعه کتاب‌های مصور کودک کار می‌کنم. سه فرزند دارم و سعی کرده‌ام الگوی خوبی برای آن‌ها باشم. آن‌ها رؤیاهای خود را در هنر و ادبیات دنبال کرده‌اند.

ما باید درست زندگی کردن را به کودکان بیاموزیم. همه چیز در زندگی پول نیست و خوشبختی با میزان دارایی اندازه‌گیری نمی‌شود. ما پول زیادی نداشتیم؛ اما من هیچ گاه در آن خانه احساس فقر نکردم. دوران کودکی من پُر از ماجراجویی و گشت و گذار در جنگل و صحرا بود. در  تعطیلات به دیزنی‌لند یا مسافرت‌های طولانی نمی‌رفتیم؛ اما اقوام به دیدن‌مان می‌آمدند و روابط خانوادگی صمیمانه‌ای داشتیم.

بیش از بیست سال از اولین انتشار این پنج جلد می‌گذرد؛ اما هنوز تجدید چاپ می‌شود و مخاطب دارد. در کتاب «هنری پیاده به فیچبرگ می‌رود» کودکان یاد می‌گیرند چطور به طبیعت علاقه‌مند شوند. عده‌ای معتقدند این داستان از ارزش کار کاسته و نقدهایی به این کتاب وارد کرده‌اند؛ اما به نظر من، آن‌ها تعاریف بسیار محدودی از کار دارند و تلاش و تجربۀ هنری را برای پیاده‌روی طولانی‌اش نادیده گرفته‌اند. من در پاسخ به این منتقدان، کتاب «هِنری کار می‌کند» را نوشتم و شغل و حرفۀ هِنری را توصیف کردم. او نویسنده‌ای است که در خانه کار می‌کند. هر چند از نگاه بسیاری از مردم، کار کردن در خانه کار نیست؛ اما با همه‌گیری کرونا این موضوع کاملاً عادی شده است.

در کتاب «هِنری به کوهنوردی می‌رود» نیز نوجوانان دبیرستانی با نظرات هِنری دربارۀ اعتراضات مسالمت‌آمیز برای ایجاد تغییر آشنا می‌شوند. در مجموع، بازخوری که از خوانندگان این پنج کتاب و والدین آن‌ها گرفته‌ام، این است که مردم از زندگی ساده و خانه‌های کوچک و تغییرات مسالمت‌آمیز استقبال می‌کنند. این کتاب‌ها با افزایش آگاهی‌های مالی، به کودکان این دید را می‌دهد که زندگی چیزی فراتر از فرهنگ رایج مصرف‌گرایی و خرید است. کودکانی که این پنج کتاب را خوانده‌اند، به بلوغ فکری رسیده‌اند و امیدوارم در مسیر سفر به آینده، از مناظر زیبای جنگل‌ها و طبیعت و میوه‌های درختان لذت ببرند.

• چکیده‌ای از این مصاحبه در تاریخ 99/9/27 در سایت روزنامۀ دنیای اقتصاد منتشر شده است.