تصور اشتباه این است که ابتدا خرج کنیم و آنچه باقی ماند را پس‌انداز کنیم. در صورتی که بر اساس آموزه‌های سواد مالی، باید به محض کسب درآمد، مقدار مشخصی از آن را به صندوق‌های سه‌گانه اختصاص دهیم و باقی‌مانده را خرج کنیم:

1. صندوق پس‌انداز: 5 درصد درآمد. با این شرط که دیگر هیچ وقت به آن دست نزنیم. گویی آن را خرج کرده‌ایم. قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود.
2. صندوق اضطراری: 10 درصد درآمد. استفاده از این صندوق دو شرط دارد: اگر هزینه‌ای غیرقابل اجتناب و غیرقابل پیش‌بینی بود، مثل تصادف ناگهانی یا بیماری ناگهانی می‌توان از این صندوق وام گرفت و در زمانی دیگر به آن بازگرداند. صندوق اضطراری باید بین 3 تا 9 برابر درآمد باشد. انجام آن شاید دشوار باشد، اما کار درستی است. 
3. صندوق یاری دیگران: 5 درصد درآمد. یاری دیگران، از اساس پرداخت به خودمان است. زمانی که به دیگران کمک می‌کنیم، حس تسلط به امور مالی به ما دست می‌دهد. پول مثل خون در رگ است که باید جریان داشته باشد تا به درستی عمل کند. در آیات هم داریم که کنز و عدم دهش ، در رگ‌های زندگی ما گرفتگی ایجاد می‌کند. حس مثبت دارندگی، منجر به تصمیم‌گیری‌های درست مالی می‌شود. در نهایت این حس، خود منجر به دارندگی می‌شود. این کار نوعی هرس کردن است و نتیجه هرس کردن، چیزی جز پاک‌سازی و باروری بهتر نیست.

این سه ابزار سواد مالی که 20 درصد درآمد را به محض کسب آن ذخیره می‌کند، یک تمرین مالی مهم است.