ضرورت پرداختن به مدیریت مالی در دورهٔ بازنشستگی از آن‌جاست که این دوره، دورهٔ کوتاهی نیست و گاه به اندازهٔ دورهٔ کاری طول می‌کشد. آغاز بازنشستگی با کاهش درآمد و افزایش هزینه همراه است. بخشی از هزینه‌ها به هزینه‌هایی مانند درمان و بخشی دیگر به اثبات جایگاه شخص بازنشسته در مقام بزرگ فامیل و محل مراجعهٔ‌ دیگران برمی‌گردد. در بخش هزینه‌ها باید جدی‌تر وارد عمل شد؛ زیرا این مسأله کوتاه‌مدت نیست و دست‌کم ده تا بیست سال آیندهٔ زندگی فرد را در بر می‌گیرد. یکی از نمونه‌های تدبیر مالی در این بخش،‌ هزینه‌هایی است که شخص توان «نه گفتن» به آن‌ها را ندارد، مثل درخواست ضمانت.

نکتهٔ‌ بعد در حوزهٔ مدیریت بدهی است. خدماتی با عنوان وام به بازنشسته‌ها پرداخت می‌شود، اگر این وام، تسهیلات یا قرض برای هزینه‌های مصرفی است، ضرورت چندانی ندارد؛ زیرا به هر حال باید بازپرداخت شود و کسر آن از مستمری‌ شخص است. 

در سومین حوزهٔ‌ سواد مالی، کاریابی و درآمد، توجه به این نکته که راه‌اندازی کسب‌وکار ساده نیست، اهمیت بسیاری دارد. داستان موفقیت دیگران لزوماً منجر به موفقیت همۀ افراد در آن حوزه نمی‌شود. هر کس باید در کاری وارد شود که در آن مهارت و تخصص دارد یا با قوانین آن حوزه آشناست. کارکنان، به ویژه در حوزهٔ‌ استخدامی، با قوانین تجارت آشنا نیستند و ممکن است ریسک‌هایی را متحمل شوند. 

حوزهٔ‌ چهارم سواد مالی، یعنی سرمایه‌گذاری، مهم‌ترین بخش دورهٔ‌ بازنشستگی است. استفاده از ثمرات سرمایه‌گذاری به اقدام پیش از بازنشستگی برمی‌گردد. علاوه بر بخشی که کارفرما تأمین می‌کند تا در آینده بپردازد، خود فرد نیز باید وارد حوزۀ سرمایه‌گذاری شده باشد. به این ترتیب، زمانی که ظرفیت او برای درآمدزایی کاهش می‌یابد، پول برایش کار می‌کند و افزایش هزینه‌ها را پوشش می‌دهد.

موضوع مهم‌ دیگر، آینده‌نگری با بیمه‌های خوب، مثل بیمه‌های مکمل یا بیمه‌های عمر است؛ هم با نگاه سرمایه‌گذاری و هم با نگاه درمانی. در بازنشستگی‌ زمان نسبتاً بیشتری برای افزایش آگاهی از سواد مالی وجود دارد که باید به آن توجه کرد و با صرف وقت، به هزینه‌کرد توجه بیشتری معطوف داشت.

این مطلب را در هفته‌نامۀ اطلاعات بورس بخوانید.