فیلم «شادروان» از منظر سواد مالی

همواره با رفتن عزیزی، دغدغه و نگرانی دیگری نیز می‌آید؛ مراسم آبرومندانه و حفظ شأن متوفی و خانواده‌اش. حسن آقای داستان به دیار باقی می‌رود و هم‌زمان چند مسأله باقی می‌گذارد: ترخیص از بیمارستان، هزینۀ پذیرایی از خویشاوندان و مراسم کفن و دفن. حسن آقا تدبیری برای این روزها کرده؛ یک کارت بانکی حاوی تمام یارانه‌های واریزی دولت؛ نکته‌ای چشمگیر از منظر سواد مالی و فکری برای روز مبادا.

اما ماترک حسن آقا ناکافی بود. به بیان فیلم، یارانه حتی کفاف دفن و کفن را نمی‌دهد. در عین حال، ناآگاهی خانواده از قوانین بانکی منجر به نبود دسترسی به همین پول ناکافی است. این هر دو، سرفصل خرج و پس‌انداز را در این فیلم پر و پیمان می‌کند.

نداشتن صندوق اضطراری برای ترخیص جنازه از بیمارستان، گره اصلی داستان است؛ اما همین موضوع، گره فرعی دیگری می‌آفریند. خویشاوندان از دور و نزدیک به منزل متوفی می‌آیند که تسلی خاطر آن‌ها باشند و البته که تا جنازه دفن نشود، نخواهند رفت. فیلم با بیانی اغراق‌آمیز و طنز این فرهنگ غلط را نقد می‌کند و این مادر و دختر هستند که نگران و دندان بر جگر هر وعده را فراهم می‌کنند.

همین مادر و دختر سرفصل کاریابی و درآمد را در فیلم باز می‌کنند؛ تولید و شست‌وشوی سبزی و ایجاد ارزشی افزوده و فروش آن. در مقابل، پسران غیرمولد هستند. مادر همتش این است که با سیلی صورت خود را سرخ نگه دارد که در قاموس سواد مالی به معنی استفاده نکردن از شبکهٔ اجتماعی حامی است. به تدریج که صورت خانواده سرخ‌تر و سرخ‌تر می‌شود، خویشاوندان و همسایه به موضوع پی می‌برند و وارد عمل می‌شوند.

شادروان، روانِ شاد حسن آقاست که تصور کرده با یارانه می‌تواند گام‌های پایانی را به سمت دیار باقی بردارد. حتی چنین گام‌هایی نیاز به پول دارد و آگاهی از امور مالی در این فرایند یاریگر است.

این مطلب را در هفته‌نامۀ اطلاعات بورس بخوانید.