همۀ ما در زندگی ایده‌ها و هدف‌هایی داریم و برای رسیدن به آن‌ها تلاش می‌کنیم. سخت‌کوشی و مهم‌تر از آن، صبر و امید، لازمۀ رسیدن به اهداف است. صبر کردن کار سختی است؛ به ویژه برای کودکان که در رسیدن به خواسته‌های‌شان کم‌طاقت‌‌اند و دوست دارند همۀ چیزهایی را که می‌خواهند، خیلی زود به دست بیاورند. ‎رسیدن به اهداف هم دشوار است؛ زیرا هر هدفی در آینده محقق می‌شود و در زمان حال، لذت و رضایتی با آن نیست. کم کردن وزن یا تمام کردن برنامه‌ای آموزشی یا کسب مهارتی ارزشمند، نمونه‌هایی از این دست کارهای دشوار است. طولانی شدن فرایند رسیدن به هدف، به مرور انگیزۀ اولیه را کمرنگ می‌کند و کاسۀ صبرمان لبریز می‌شود؛ اما برای رسیدن به موفقیت، باید این ناامیدی‌ها و خستگی‌ها را پشت سر بگذاریم. هدف، بذری است که آن را در دل زمان حال می‌کاریم و با امید از آن دانه نگهداری می‌کنیم تا پس از صبوری بسیار، در آینده میوه دهد.

داستان «درخت انبۀ پرزحمت» داستانی از دل امید است. فَسیل‌کوچولو، کودک داستان ما، می‌خواهد به رسم مردم هائیتی، برای تولد خواهرش درخت انبه بکارد؛ زیرا پدرش هم برای تولد او درخت انبه کاشته بود و گفته بود یک درخت قوی از کودکی او محافظت می‌کند. هر بار که فَسیل هستۀ انبه می‌کارد، اتفاقی برای آن هسته می‌افتد؛ یا سیل آن را می‌برد یا گوسفند‌ها آن را می‌خورند؛ اما فَسیل دست از تلاش برنمی‌دارد و هر بار راهی نو را امتحان می‌کند. کودکان وقتی با فَسیل‌کوچولوی داستان همراه می‌شوند، می‌آموزند که باید برای زندگی خود اهدافی تعیین کنند و مهارت‌هایی یاد بگیرند. آن‌ها درک خواهند کرد که در مسیر اهداف‌شان سختی‌هایی وجود دارد و عبور از آن سختی‌ها نیازمند صبر و امید است.