آمدن بعضی محصولات و خدمات، اضافه شدن یک کالای جدید نیست. رخ دادن یک اتفاق جدید است. با آمدن آن‌ها، سبک زندگی و عادت‌ها و رفتارهای ما عوض می‌شود. اسنپ یکی از آن‌هاست. وقتی آمد، بیرون آوردن ماشین، رفت و آمد ما و خیلی چیزهای دیگر تغییر کرد.

به نظر من «سامانه سایه» هم یکی از همین کارهای جدید است که پشت سرش اتفاقات جدید به همراه می‌آورد. سامانه‌ای که در جلسه‌ای که با آن آشنا می‌شدم چندین باری جلوی سرازیر شدن اشک‌هایم را گرفتم.

بگذارید قبل از هر چیز، از خود سامانه بگویم. سامانه زیبا و جذابی که وقتی واردش می‌شوی می‌توانی هر کاری و کمکی از دستت بر‌می‌آید واردش کنی تا فهرستی از افرادی که دقیقاً به آن نیازمندند برایت فهرست کند. این فهرست، توسط بیش از 900 خیریه‌ای که تا حالا به عضویت سامانه درآمده‌اند و با اطلاع دقیقی که از نیازمندان تحت سرپرستی‌شان دارند، وارد می‌شود. بعد، نزدیک‌ترین خیریه به شما مراجعه و کالای شما را دریافت می‌کند و درست به دست نیازمند واقعی آن می‌رساند. جالب این جاست که به مدد فناوری اطلاعات کل تعداد نفراتی که این فرایند را مدیریت و دائماً بر کیفیت کار نظارت می‌کنند، کمتر از 10 نفر است.

از نظر من «سایه»، در این روزگارِ بی‌خبری همسایه از همسایه، سایه مهر و محبت و آگاهی از همدیگر را از یک کوچه و پس‌کوچه به کل ایران می‌گستراند. الان دیگر می‌توانی مطمئن باشی هر قصد خیری که می‌کنی، دقیقاً می‌رود روی طاقچه خانواده‌ای می‌نشیند که محتاج آن است.

حالا این تویی که باید با خودت خلوت کنی. دفتر حساب و کتابت را باز کنی و ببینی سایه‌ات را می‌خواهی تا کجا بگسترانی. در کوچه و محله خودت،‌ فقیری سر گرسنه به زمین نگذارد، یا شهر و روستای دوران کودکی‌ات، یا کودکان مریض مرز و بومت یا سالمندان هم‌سنخ پدر فقیدت. یا ...