در صحنه‌ای از فیلم «روز بلوا»، شاهد خودسوزی مادری مستأصل مقابل مؤسسۀ اعتباری هستیم که برای تأمین مخارج فرزندان یتیمش ماترک همسرش را فروخته و مبلغ آن را به یکی از این مؤسسه‌ها سپرده است.

شنیدن مکرر اخبار افزایش قیمت‌ها در بازارهای مختلف و افزایش هزینه‌های زندگی، افراد جامعه را ترغیب می‌کند دست به دامان سرمایه‌گذاری شوند. در ابتدا، آن‌ها می‌خواهند ارزش پول‌شان را حفظ کنند و سپس به فکر کسب سودند. افراد بسیاری نیز هستند که برای رسیدن به وضعیت مالی مناسب و ارتقای کیفیت زندگی‌شان، سرمایه‌گذاری می‌کنند. این افراد که معمولاً دانش و مهارت چندانی در سرمایه‌گذاری ندارند، به امید کسب سودهای کلان و پیمودن ره صدساله در یک شب، بدون بررسی، کل سرمایۀ زندگی خود را وارد یک یا چند حوزۀ‌ سرمایه‌گذاری می‌کنند. آن‌ها ریسک‌های این حوزه‌ها را نمی‌شناسند و به این موضوع توجه نمی‌کنند که کمتر شیوۀ سرمایه‌گذاری‌ای وجود دارد که می‌تواند در زمانی کوتاه، وضعیت زندگی‌شان را متحول کند و اگر آن سرمایه‌گذاری نتیجه ندهد، تازه اول بدبختی است، زیرا این افراد نمی‌دانند چطور باید زیان‌های واردشده را جبران کنند. متأسفانه آن‌ها طعم تلخ عواقب ناآگاهی و کم‌مهارتی خود را خواهند چشید.

احتمالاً زمان انتخاب یکی از حوزه‌های سرمایه‌گذاری، تنها معیار این افراد بیشتربودن سود پرداختی است بدون آن که پیش از سرمایه‌گذاری برای خود مشخص کنند اگر سرمایه‌گذاری آن‌ها، زیان‌ده شود، چه تصمیمی بگیرند و وقتی در معرض ریسک‌های سرمایه‌گذاری قرار می‌گیرند چگونه از خود و سرمایه‌شان محافظت کنند. اگر نوع سرمایه‌گذاری و ریسک‌های آن را نشناسیم، زیانی که سپرده‌گذاران در مؤسسه‌های اعتباری غیرمجاز متحمل شدند، می‌تواند برای سایرین در دیگر سرمایه‌گذاری‌ها نیز اتفاق بیفتد.

با این وصف، بحران مؤسسه‌های مالی غیرمجاز، نتیجۀ ناکارآمدی نهادهای مالی و نهادهای ناظر بر آن‌هاست؛ اما نکتۀ مغفول‌مانده آن است که ناکارآمدی این دو نهاد، در بستری از کم‌سوادی مالی مردمان در عرصۀ سرمایهگذاری (مانند ناآگاهی از گزینههای سرمایهگذاری، ناتوانی در سنجش ریسکها، پذیرش یا پوشش آنها و...) روی میدهد.