ما هر ماه جلساتی با مشاور مالی داشتیم و آن‌ها باید خودشان دربارۀ نحوۀ سرمایه‌گذاری پول‌شان تصمیم می‌گرفتند و با مشاور مالی صحبت می‌کردند. این کار در تقویت اعتماد به نفس‌شان تأثیر بسیاری داشت. با آن‌ها مثل بزرگسالان رفتار می‌شد

وندی: پسرم، جول، شش‌ساله بود و با خواهرهای کوچک‌ترش، کِیل و لِین، تمام وقت‌شان را صرف تماشای تلویزیون می‌کردند. من مدام به این موضوع فکر می‌کردم که چطور فعالیت‌هایی جذاب‌تر از تماشای تلویزیون برای‌شان تدارک ببینم. ما در منطقه‌ای زندگی می‌کردیم که پر از مزرعه‌های درخت کاج بود. وقتی به فصل زمستان و جشن کریسمس نزدیک می‌شدیم، مزرعه‌داران باید شاخه‌های پایینی درخت‌ها را قطع می‌کردند و دور می‌انداختند تا قسمت بالایی درخت‌ها را بفروشند. بنابراین،  مهم‌ترین منبع طبیعی که از آن بهره‌مند می‌شدیم، شاخه‌های این درختان بود. سال‌ها قبل در کارگاهی آموزشی در یکی از مراکز هنری شهر، آموخته بودم چطور حلقۀ گل درست کنم. به فرزندانم پیشنهاد دادم از این منبع فراوان‌ اطراف‌مان استفاده کنیم و حلقۀ گل بسازیم. آن‌ها هم جواب‌شان مثبت بود. حلقه‌ها را درست می‌کردند و به اطرافیان می‌بخشیدند. بعدها پیشنهاد دادم دست‌سازه‌های‌شان را بفروشند و همین شد که ایدۀ راه‌اندازی شرکت خانوادگی به ذهنم رسید که واقعاً نتیجه‌بخش بود.

از سوی دیگر، ما در شهری زندگی می‌کردیم که جشنواره‌های زیادی در آن برگزار می‌شد و شهری توریستی به حساب می‌آمد. در فصل تابستان، گردشگران بسیاری از شهرها و ایالت‌های آمریکا به این منطقه می‌آمدند و ما تصمیم گرفتیم با راه‌اندازی غرفۀ فروش ساندویچ و نوشیدنی، فکری هم برای تابستان‌ها کنیم.

حتی در آمریکا کودکان را تا سر حد مرگ سرگرم می‌کنند. چیزی که من همیشه به آن اعتراض دارم، این است که چرا از کودکان به عنوان ابزار بازاریابی استفاده می‌کنند. 

اسباب‌بازی‌ای تولید می‌شود و این احساس را به کودکان القا می‌کند که اگر آن را نداشته باشند، خوشبخت نیستند.

وندی: پسر و دخترهایم با انجام این کار سرگرم می‌شدند و از پول درآوردن لذت می‌بردند. یک سال بعد از راه‌اندازی شرکت خانوادگی، موفق شدیم تیمی از بچه‌ها را تشکیل دهیم و آن را گسترده‌تر کنیم. آن زمان، من مؤسسه‌ای غیرانتفاعی راه‌اندازی کرده بودم تا کودکان را به خواندن کتاب تشویق کنم. با انتشار آگهی در روزنامه‌ها آن‌ها را دعوت کردم در شرکت خانوادگی مشغول به بازاریابی شوند و برای دانشگا‌ه‌شان پول دربیاورند. اگر قیمت هر حلقۀ گل 20 دلار بود، به آن‌ها می‌گفتیم یک حلقه بفروشند و 10 دلار درآمد کسب کنند. از این راه، 10 دلار هم به خودمان می‌رسید که معاملۀ خوبی بود و به این ترتیب، سفارش‌های بیشتری می‌گرفتیم.

راه‌اندازی شرکت به همین سادگی شروع شد و ما موفق شدیم شبکه‌ای از دوستان، آشنایان، خانواده، اقوام و همسایه‌ها تشکیل دهیم. یکی از توصیه‌های من به بچه‌هایی که بازاریابی می‌کردند، این بود که حتماً به مشتری‌ها بگویند با این پول می‌خواهند برای آینده و دانشگاه‌ پس‌انداز کنند. نکتۀ منحصر به فرد دربارۀ کار کودکان این است که مشتری‌ها آن‌ها را در جایگاه فروشنده دوست دارند و از خرید کردن از آن‌ها لذت می‌برند. آن‌ها از کودکان حمایت می‌کردند و وقتی می‌فهمیدند این پول برای دانشگاه است، بقیۀ پول را پس نمی‌گرفتند. هزینۀ دانشگاه در آمریکا زیاد است و چه دلیلی بهتر از این که کودکان با انجام کار، برای آینده و ادامه تحصیل سرمایه‌گذاری کنند. یک سال بعد، بچه‌های دیگر را استخدام کردیم تا به این‌جا بیایند و حلقۀ گل درست کنند.

نوامبر، شلوغ‌ترین ماه کاری ما بود و باید سفارش‌های بسیاری را برای کریسمس آماده می‌کردیم. نه‌تنها فرزندان من، بلکه تمام بچه‌هایی که در این شرکت کمک‌حال ما بودند، هم تفریح می‌کردند و هم پول درمی‌آوردند. آن‌ها آن قدر از این کار لذت می‌بردند که پیشنهاد دادند برای تابستان هم شغلی داشته باشند و به این ترتیب، ایدۀ راه‌اندازی غرفۀ فروش ساندویچ بادام‌زمینی و نوشیدنی هم به ذهنم رسید. فکر می‌کنم موفق شدم کودکان بسیاری را با دست پُر راهی زندگی آینده‌ کنم؛ کودکانی که منابع زیادی نداشتند، اما وقتی این‌جا را ترک می‌کردند، مهارت‌های بسیاری آموخته بودند.

پس از آن، تصمیم گرفتم داستان راه‌اندازی شرکت را بنویسم تا کودکان بیشتری با ایده‌هایی که در سر دارند، پول دربیاورند. بعد از انتشار کتاب، به مدارس می‌رفتم. آن را برای دانش‌آموزان می‌خواندم و دربارۀ اقتصاد و مسائل مالی صحبت می‌کردم.

ما بسیار مسئولیت‌پذیر بار آمدیم. وقتی می‌گفتیم قرار است کاری را انجام دهیم، باید آن را انجام می‌دادیم؛ چون قرار بود کسی بیاید و سفارش‌هایش را تحویل بگیرد. پس باید آن را آماده می‌کردیم.

لِین: ما در واقع هم مشغول بازی و تفریح بودیم و هم کار می‌کردیم. به نظرم موضوعی که این تجربه را بسیار متفاوت می‌کرد، این بود که ما اصلاً احساس نمی‌کردیم مشغول کار هستیم. پول درآوردن در عین حال که برای ما هدف بود، باعث می‌شد به علایق‌مان فکر کنیم. این کار برای من بسیار سرگرم‌کننده بود و فکر می‌کردم در حال خوش‌گذرانی کنار خانواده‌ام هستم؛ چون آن قدر کوچک بودم که حتی نمی‌دانستم دانشگاه چیست.

بزرگ‌ترین درسی که من از این تجربه گرفتم، اخلاق کار بود. ارزش کار سخت را به معنای واقعی کلمه آموختم. ما تمام روز کار می‌کردیم. دست‌سازه‌های‌مان را می‌فروختیم و در پایان روز خودمان پول‌ها را می‌شمردیم. آن زمان، سرویس‌های پرداخت اینترنتی وجود نداشت. ما و همۀ بچه‌هایی که با ما کار کردند، یاد گرفتیم با انجام کار سخت پاداش بزرگی دریافت می‌کنیم. فکر می‌کنم تجربیاتی از این دست هر کسی را کامل و توانمند می‌کند.

توصیۀ من همیشه به بچه‌ها این بوده که ساختن چیزها خیلی سرگرم‌کننده‌تر از خریدن آن‌ها است. هر بار می‌خواهید به فروشگاه بروید و چیزی بخرید، از خودتان بپرسید می‌توانید آن را درست کنید؟

وندی: فعالیت‌های دوران کودکی بسیار به آن‌ها کمک کرد راه‌شان را پیدا کنند. هر سال یکی از آن‌ها مسئولیت شرکت را بر عهده می‌گرفت و یکی دیگر معاون می‌شد. آن‌ها جلساتی برگزار می‌کردند و از جلسات آن‌ها فیلم‌برداری می‌کردیم. یادم می‌آید یکی از سال‌ها پسرم، جول، رئیس شرکت بود و چیزهای زیادی یاد گرفت. در جلسه‌ای که از آن فیلم گرفتیم، می‌گفت نقشه‌اش این است که شرکت خانوادگی را گسترش دهد و کاری کند که از فروشگاه زنجیره‌ای والمارت هم بزرگ‌تر شود. او یاد گرفت چطور با اطرافیانش کنار بیاید و اگر در امر و نهی و دستور دادن افراط کند، کارمندان کارشان را رها می‌کنند و خودش به تنهایی باید همۀ کارها را انجام دهد. او حالا مسئولیت چندین رستوران را به عهده دارد و باید تعداد زیادی رستوران و کارکنان آن‌ها را مدیریت کند. فکر می‌کنم درس‌های خوبی در کودکی گرفته که باعث شده حالا در کارش موفق باشد. کیل بیشتر به جنبه‌های هنری کار می‌پرداخت و حالا هنرمند بزرگی است. لین هم کارش نقاشی چهرۀ مشتری‌ها و سرگرم‌ کردن آن‌ها بود و در حال حاضر، مربی ورزش موفقی شده است.

رؤیاهای بزرگ داشته باشید و اجازه ندهید کسی به شما بگوید که نمی‌توانید. تا زمانی که دنبال علایق و آرزوهای‎تان نروید و برای آن‎ها تلاش نکنید، نمی‌دانید چه اتفاقی خواهد افتاد.

وندی: آموزش مفاهیم مالی و اقتصادی به کودکان بسیار مهم است. حتی در آمریکا که کشوری جهان اول است، کودکان را تا سر حد مرگ سرگرم می‌کنند. چیزی که من همیشه به آن اعتراض دارم، این است که چرا از کودکان به عنوان ابزار بازاریابی استفاده می‌کنند. تولیدکننده‌ای کیسه‌ای پر از شکر و نمک درست می‌کند و در تبلیغاتش به بچه‌ها می‌گوید حتماً آن را دوست دارند و بعد ثروتمند می‌شود. اسباب‌بازی‌ای تولید می‌شود و این احساس را به کودکان القا می‌کند که اگر آن را نداشته باشند، خوشبخت نیستند. این موضوع همیشه من را به فکر فرو می‌برد که کودکان ابزار بازاریابی شده‌اند و این در حالی است که آن‌ها بسیار توانمند هستند. آن‌ها باید به این درک برسند که خودشان به راحتی می‌توانند زندگی بسیار جالبی داشته باشند. گاندی جملۀ معروفی دارد که می‌گوید: «اگر می‌خواهیم در این دنیا به صلح واقعی برسیم، باید از کودکان شروع کنیم.» فکر می‌کنم در خصوص مسائل مالی و اقتصادی هم همین طور است. وقتی می‌خواهیم این درس‎ها را در ذهن کودکان نهادینه کنیم، باید موقعیتی فراهم بیاوریم که از این آموزش لذت ببرند و تفریح کنند. من معتقدم نباید کودکان را خیلی سرگرم کرد. باید به آن‌ها بیاموزیم کارآفرینی و داشتن کسب‌وکار سرگرم‌کننده است. یادم می‌آید در زمان رکود اقتصادی، ایده‌های بسیاری به ذهن مردم رسید و آن‌ها یاد گرفتند چطور با فروش وسایل‌شان در حیاط خانه یا تولید محصولات هر چند کوچک، کسب درآمد کنند. من برای نوشتن این کتاب از این ایده‌ها الهام گرفتم و حالا کودکانی را می‌شناسم که پس از خواندن کتاب من، از راه‌های جالبی برای پس‌انداز پول و تأمین شهریۀ دانشگاه استفاده می‌کنند. برای مثال، گروهی از آن‌ها برای جلسات مربیان مدرسه شیرینی درست می‌کنند. بعضی دیگر تعمیر دوچرخه را انتخاب کرده‌اند. عده‌ای وسایل قدیمی خانه را تزیین می‌کنند و بچه‌های دیگر کار با کامپیوتر را به سالمندان آموزش می‌دهند.

فعالیت‌های دوران کودکی بسیار به آن‌ها کمک کرد راه‌شان را پیدا کنند. هر سال یکی از آن‌ها مسئولیت شرکت را بر عهده می‌گرفت و یکی دیگر معاون می‌شد. آن‌ها جلساتی برگزار می‌کردند و از جلسات آن‌ها فیلم‌برداری می‌کردیم

وندی: قطعاً این کار بدون حضور والدین یا دیگر بزرگسالان اتفاق نمی‌افتد. تمام ایده این است که بچه‌ها چیزی بسازند یا تولید کنند و والدین هم نباید از این فرایند بترسند. به فرزندان‌شان بگویند قرار است با این پول برای دانشگاه پس‌انداز کنند. البته این تمام ماجرا نیست و همان طور که قبلاً گفتم، در این مسیر آن‌ها درس‌ها و تجربه‌های زیاد دیگری به جز پول درآوردن می‌آموزند. هدف این است که گفت‌وگوهای مالی با کودکان شروع شود و سرگرمی‌هایی جذاب‌تر از تماشای تلویزیون برای آن‌ها فراهم شود. توصیۀ من همیشه به بچهها این بوده که ساختن چیزها خیلی سرگرم‌کننده‌تر از خریدن آن‌ها است. هر بار می‌خواهید به فروشگاه بروید و چیزی بخرید، از خودتان بپرسید می‌توانید آن را درست کنید؟ می‌توانید با رنگ و چسب و کمی وسایل تزیینی، لامپ قدیمی خانه را به آباژوری جذاب و زیبا تبدیل کنید؟ والدین هم باید همین طرز تفکر را داشته باشند و فرزندان‌شان را همراهی کنند. در نتیجۀ این همکاری، فعالیتی سرگرم‌کننده در خانواده انجام می‌شود و کودکان هم غیرمستقیم دربارۀ کسب درآمد و پس‌انداز چیزهایی یاد می‌گیرند. آن‌ها می‌آموزند چطور در این دنیا تغییر ایجاد کنند و آن را جای بهتری برای زندگی کنند.